London Calling

Αγαπητοί (4 μαζί με μένα) αναγνώστες και αναγνώστριες :p
Εμεταφέρθην για εύλογο χρονικό διάστημα εις τα Λονδίνα με τα τσάγια, τους στρατιώτες σα βουρτσάκια τουαλέτας, και τα μεγάλα applestore.
Λέω να το γυρίσω σε ταξιδιωτικό το μπλόγκ για όσο καιρό είμαι εδώ, όχι τίποτα, αλλα να το χρησιμοποιώ και σαν ημερολόγιο και να θυμάμαι τα τι και τα πώς, μετά. Τα γράφω ήδη σε χαρτί.. αλλα γιατί να μη τα μοιραστώ; Ποτέ δεν ξές σε ποιόν θα χρειαστεί μια παραπομπή εδώ..

Έφτασα λοιπόν στο Gatwick πρίν απο μερικές ημέρες. Ξεκίνησα ορμώμενος απο θεσσαλονίκη και είδα τους 35 βαθμούς που είχε στην αναχώρηση μου να γίνονται 18 και με αρκετά μποφόρ. Ζακετούλα και φύγαμε... Η πτήση απο θεσ/νικη έκανε περίπου 3 ώρες. Μισή ώρα λιγότερο απο όσο υπολόγιζα. Την ισορροπία επέφεραν οι βαλίτσες που έκαναν >9000 ώρες να εμφανιστούν.
Αφου λοιπόν βοήθησα την ελληνίδα μάνα που πήγαινε στο γιό της και ζητούσε ευλόγως "Εισιτήρια" απο το train ticket office, πήρα το bus για το άλλο terminal και απο εκεί το Southern για Victoria. 11,30p παρακαλώ.

Φτάνω λοιπόν victoria και γεμίζω την oyster με ένα αξιοπρεπέστατο 7day pass. Η ώρα είναι 3 και ο νοικοκύρης θα είναι σπίτι στις 7. Απομένουν 4 ώρες με μια βαλίτσα 20+ κιλών και το λάπτοπ δώρο. Τριγυρνάω στην ευρύτερη περιοχή του σπιτιού ωσάν ινδιάνος σίου αναγνωριστής για λίγο, και μετά αποφασίζω να την πέσω στο Regent's park γιατί οι ώρες ήταν πολλές.
Evening standard τζαμπαντάν απο το μετρό, ορεκτικά και ψιψιψόνια απο το περίπτερο και τουρνέ στα παγκάκια του Νοτιοανατολικού Regent's park. Ναι νοτιοανατολικού. Γιατί αν δεν ξές που είσαι εκεί, χάνεσαι και έχει και χάρτες "είστε εδώ". Όχι σαν τα δικά μας (τα πολλά ε) που μέχρι να μπείς βγαίνεις. Πάρε και ένα χάρτη κακής ανάλυσης αν δεν πιστεύεις..

Όση ώρα λοιπόν γυρνοβολούσα απο παγκάκι σε παγκάκι και απο λίμνη σε λίμνη (ναι τα πάρκα actually έχουνε λίμνες που κάνεις και βαρκάδα αν θές) και αφού ΔΕΝ τάισα τις πάπιες στην κάτω είσοδο, χάζευα και τριγύρω. Εκατοντάδες κόσμου ΠΑΤΟΥΣΕ στο γκαζόν το οποίο απλωνόταν για πάρα πολλά χιλιόμετρα και αποτελούσε απεριόριστο γήπεδο για 10δες παρέες που έπαιζαν μπάλα/ράγκμπυ/whatever η απλά άραζαν διαβάζοντας βιβλία ή λιαζόμενοι ακόμα και με μαγιό. Μικροί, μεγάλοι, μπαμπάδες, μαμάδες, παιδιά, ούμπερ γκομενάκια, εκμεταλευόντουσαν (όσο μπορούσαν) κάθε γωνιά του τεράστιου πάρκου(το οποίο δεν κλάνει μια σε μέγεθος μπροστά στο hyde park αλλα αυτά σε άλλο ποστ).
Φλασμπάκ στη δική μας πραγματικότητα όπου μια τέτοια μέρα θα πάλευες να βρείς τραπέζι ακόμα και στο πιο τελειωμένο καφέ.. Κάντε το γαμημένο Γ' σώμα και την έκθεση, που ενθουσιάζει πλέον μόνο τους χωριάτες,, μητροπολιτικό πάρκο ρε κωλόζωα...

Μετά απο αρκετή ώρα και αφού πήγα και προς το Μadamme tusseaud's και στο μουσείο του sherlock holmes, πήρα το δρόμο για το σπίτι. Γενικά καθ'όλη τη διαμονή μου εδώ δεν χρησιμοποιώ ιδιαίτερα τα (τρομερά βολικά) μεταφορικά τους μέσα γιατί προτιμώ να βλέπω και να ζώ την πόλη "υπεργείως". Συναντώ μια κινέζα (άσχημη) και με πάει προς το σπίτι. Τρώγλη σε σχέση με ότι έχω συνηθίσει αλλα οκ. Περισσότερο με απασχολούν τα νεφρά μου και αν θα τα έχω τις επόμενες ώρες. Καθάρισμα σφουγγάρισμα και συνειδητοποίηση οτι οι 18 βαθμοί θέλουν @@δια.
Πηγαίνω στο κέντρο του camden που είναι λίγο πιο πάνω. Όλα είναι κλειστό οπότε τσακίζομαι σε ένα λεωφορείο και κατεβαίνω Oxford St που τα πολυκαταστήματα κλείνουν πιο αργά. Μπαίνω λοιπόν στο Debenham's και βγαίνω με ένα φθηνό πλην τίμιο παπλωματάκι το οποίο έμαθα με τον δύσκολο τρόπο οτι λέγεται Duvet.
Μετρουδάκι σπιτάκι skypάκι γκομενάκι υπνάκι.

Η συνέχεια σύντομα...