Για να καλύψω το κενό των ημερών, προσπαθώ να θυμηθώ μερικά highlights και εντυπώσεις είτε καλές είτε κακές που έχω αποκομίσει μέχρι στιγμής.
Η επόμενη μέρα με βρίσκει σε ένα κρύο και συννεφιασμένο Λονδίνο. Πολύ πιο κρύο και πολύ πιο συννεφιασμένο απο ότι θα περίμενε κανείς τέλη Ιουνίου. Με είχανε προειδοποιήσει αλλα μπουφάν δεν πήρα.. Μετά απο μια σύντομη βόλτα στην Oxford st το μετρό με βγάζει στην Knightsbridge, έξω απο τα harrods και μερικά λεπτάκια απο το Hyde park. Στα Harrod's δεν μπαίνω για να ξαναχαθώ. Δεν θέλω να δώ και τίποτε. Τόσο κίτς, μια φορά, αρκεί.
Καφεδάκι και βολτούλα στο χειμωνιάτικο τοπίο. Το αγαπώ το Hyde park. Είναι ένας απο τους λόγους που με έκαναν να έρθω ξανά εδώ και να δω αν με χωράει ο τόπος. Μάλλον γιατί ήταν και αυτό που με εντυπωσίασε τόσο πολύ και στην προηγούμενη επίσκεψη μου εδώ. Υπόδειγμα μητροπολιτικού πάρκου. Χαοτικό. Με δεκάδες γωνιές για να ηρεμήσεις και για να τις ανακαλύψεις. Θεωρητικά χωρίζεται στο Hyde park και τους Kensington gardens. Πρακτικά είναι ένα και το αυτό με ένα μικρό δρόμο στη μέση να χωρίζει τα δύο πάρκα σε κάποιο σημείο. Δύο λίμνες παρακαλώ. Μεγάλες όχι βλακείες. Χώρος για Ιππασία και μαθήματα περιμετρικά αυτού, bandstands, και ένας ατελείωτος χώρος που κάθε εποχή απασχολείται απο events, συναυλίες και κατακλύζεται απο κόσμο, αλλα ιδιαίτερα τις καλές μέρες γίνεται το έλα να δείς. Αν εξαιρέσεις κάποια ψηλά κτίρια που φαίνονται στο φόντο (απο κάποια σημεία, γιατί το πάρκο έχει διαγώνιο 3-4 χιλιόμετρα), τίποτα δεν θυμίζει οτι είσαι στην καρδιά του Λονδίνου. Τίποτα όμως.
Βόλτα και φωτογραφίες στο αγαλματάκι του πάντα νέου Πήτερ πάν και μετρό για το West-Ham για τουρισμό και αναζήτηση αναμνηστικών για ποδοσφαιρόφιλους.
Αυτό είναι το μισό πάρκο ε. Έχει λίγο ακόμα απο αριστερά.
Το βράδυ θα έχω την πρώτη μου επάφή με το πραγματικό Λονδίνο.
Συναντάω λοιπόν στην leicester μια φίλη απο τα ΠΟΛΥ παλιά, η οποία θα είναι και ο "ξεναγός" μου τις περισσότερες ημέρες. Και κάπου εδώ ο τίτλος του άρθρου αρχίζει να έχει νόημα...
"Αγαπητέ κλάιν", κάνω ένα τέστ σε όσους έρχονται εδώ, για να δώ αν αντέχουν την διαφορετικότητα της πόλης, λέει.
Μετά απο μια βόλτα στην gay πλευρά και στα στενάκια του soho, μπαίνουμε σε ένα όμορφο μαγαζάκι. The yard νομίζω λεγόταν. Χαιρετάμε τον πορτιέρη και βρισκόμαστε να κάνουμε απολογισμό της ζωής μας, υπο βροχή, στο μπαλκόνι ενός κεντρικότατου gay bar(μη γελάτε ζώα). Σκαλώματα προσπαθώ γενικά να μην έχω στη ζωή μου, οπότε πίνουμε το ποτάκι μας και συνεχίζουμε την βόλτα μας.
Κάπου στο covent garden ακούμε έναν υπέροχο πλανώδιο μουσικό ώστε να καταλήξουμε μετά σε ένα (επιτελους) straight μαγαζί το οποίο στις 11μιση κάπου άναψε φώτα και το αποχαιρετήσαμε. Καθόλου καπνίλα. Τέλεια. Στην έξοδο μας σφραγίζουν σα τα γελάδια και καταλήγουμε σε ένα υπόγειο clubάκι απέναντι(Verve νομίζω λεγότανε). Καθόλου καπνίλα είπα; Πίνουμε μερικές μπύρες σε φυσιολογικότατες τιμές και βγαίνουμε χωρίς να μυρίζουμε σα καπνιστά σκουμπριά.
Το πρωί μας βρίσκει κάπου κάτω απο το london eye με θέα το κοινοβούλιο και το Big ben. London στα καλύτερα του.
Night bus και σπιτάκι. Τα νυχτερινά λεοφωρεία περνάνε πολύ συγκεκριμένες ώρες και απο όσο είδα είναι και πάντα στην ώρα τους. +1 στις μετακινήσεις με ΜΜΜ και πάλι. Τέστ υπερεπιτυχημένο.
Σκατά highlight. Την ιστορία της ζωή μου έγραψα πάλι. Έχω πολλές μέρες όμως να συμπυκνώσω, όσο μπορώ, στο επόμενο πόστ.
Συνεχίζεται σε λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου